Dame i gospodo,
dragi
gosti,
poznavaoci
i poštovaoci kraljice sportova,
dozvolite
mi da, pre svega, svima vama poželim prijatan boravak na centralnoj
svečanosti obeležavanja četrdeset-petogodišnjice postojanja i kontinuiranog
rada Atletskog kluba "Vožd". Trenutak je da se podsetimo rezultata našeg rada u pomenutom periodu i da odamo
zasluženo priznanje svima onima koji su deo sebe ugradili u naš klub.
U najkraćim crtama upoznaću vas sa istorijatom kluba kao i najznačajnijim
uspesima.
Mada
je osnivačka skupština kluba održana 7. decembra 1958. god., tadašnji
Atletski klub "Kablovi" počeo je da radi na proleće naredne godine i pod tim imenom radio je sve do
sredine 1992. god. od kada nosi današnji naziv.
Prvi
čovek kluba bio je Vlada Parmaković kome su uspešno asistirali Jovan
Cvetković, Velibor Kostić i Slavko Kolar. Zajedničkim naporima već
posle nekoliko godina "Kablovi" su stekli zavidno mesto u srpskoj atletici. Prva medalja osvojena je na prvenstvu
Srbije za juniore već posle nekoliko meseci rada. Treba svakako zabeležiti
da je prvu klupsku medalju osvojio Slobodan "Boda" Vasić koji je tada bio treći u bacanju koplja. Prve medalje sa seniorskog prvenstva
Jugoslavije, dakle najvećeg domaćeg takmičenja, doneo nam je Miroslav
Milosavljević "Ditara". On je 1963. i 1965. god. bio treći u troskoku. Prvi državni rekorder iz našeg
kluba postao je Slobodan Jovanović koji je 1965. god. u Nišu sa rezultatom
14,95 m postavio juniorski rekord Jugoslavije u troskoku.
Iz
prve generacije takmičara treba svakako istaći Miodraga Starčevića,
državnog prvaka u bacanju kladiva za mlađe juniore, sprintera Branislava
Kostića, trkače Dragutina Maksimovića i Milivoja Pešića, skakače
Dušana Ljujića i Petra Manića kao i bacače Slavoljuba Jovanovića "Živca", Vladetu Velimirovića, Miletu i Milovana Markovića "Lalu” kao i Dušana Nikolića "Bačvicu" ".
Odlaskom
Slavka Kolara u Kanadu u klubu dolazi do rasipanja ekipe i velike
krize u radu. Mladi treneri Milorad Jovanović i Miodrag Mančić trudili
su se koliko su znali i mogli, ali je sve do sredine sedamdesetih
godina uspeha bilo veoma malo. "Crna tačka" bila je 1966. godina kada na prvenstvenim takmičenjima nije osvojena ni jedna
jedina medalja! Bio je to prvi i poslednji put da klub ostane bez
ijednog trofeja u jednoj kalendarskoj godini. Poređenja radi, najuspešnija
godina bila je 1993. kada smo na prvenstvima Balkana, Jugoslavije
i Srbije osvojili čak 157 medalja, od toga 75 zlatnih!
Ipak,
u pomenutom periodu Đorđe Prentić je 1969. god. postao prvi juniorski
državni reprezentativac iz našeg kluba, a rezultatima su se istakli
i sprinterka Dušanka Đurđević i hodač Mića Milojević.
Uključivanjem
u rad Dragutina Maksimovića i Boška Zdravkovića počinje novi uspon
kluba. Druga generacija takmičara bila je vrlo uspešna a većina njih
i danas radi u klubu. Iz te generacije posebno treba istaći Nelu
Jovanović - Rmandić, prvu seniorsku državnu rekorderku iz kluba koja
je 1986. god. postavila rekord Jugoslavije u trci na 10.000 m, kao
i Pericu Dimitrijevića, juniorskog reprezentativca u sprintu. Pored
njih dvoje, osvajaju medalje i ostvaruju zapažene rezultate na saveznom
nivou i Nebojša Marić "Čarli", Radojica Stevanović Miloš
Lukić, Radmilo Stanojević, Zoran Popović, Časlav Milutinović, Dragoslav
Pajić i drugi.
Početkom
osamdesetih godina dolazi do smene generacija i kratkotrajne krize
rezultata. Mendrag Vukićević, Branka Jovanović i Živojin Ristić jedini
su koji donose medalje ali su oni istovremeno i predvodnici buduće
šampionske generacije koja će se ubrzo formirati.
U
periodu od 1984. do 1991. godine "Kablovi" će od malog i nepoznatog kluba prerasti u jedan od najjačih atletskih kolektiva
u SFR Jugoslaviji i to ne samo takmičarski već i u organizacionom
smislu. Od tada pa sve do danas naš klub redovno, svake godine, daje
državne reprezentativce i državne prvake. Seniorske ekipe u tom periodu
postali su i standardni članovi Prve savezne lige - žene od 1987.,
muškarci od 1990. godine a klub je standardno brojao oko 150 aktivnih
takmičara u svim kategorijama.
Stojan
Đorđević i Miloš Lukić, predsednici kluba u ovom periodu, bili su
predsednici za uzor. Obojica su se maksimalno angažovali na obezbeđivanju
što boljih uslova za rad a nije im bio težak nijedan zadatak. Tako
je Stole Đorđević ustajao u pet sati ujutro da bi obeležavao stazu
za kros a Miloš Lukić vozio takmičare i po 2.000 km i kad je bio
bolestan. Njih dvojica svakako su najzaslužniji za izuzetan kvalitativan
uspon kluba u ovom periodu, a njima su sa uspehom asistirali Boško
Zdravković, Milorad Jovanović, Miodrag Starčević i Ljubiša Gajić.
Boško
Zdravković je dao nemerljiv doprinos klubu kao trener i međunarodni
atletski sudija, ali je najviše od svih uradio na planu obezbeđivanja
sredstava za rad i u tome mu nema premca. Da nije bilo njega, mnoge
akcije ne bi bile sprovedene.
Milorad
Jovanović je kao trener odgajio državnog rekordera (Nela Jovanović),
ali je njegov najveći doprinos klubu to što ga je krajem šezdesetih
godina spasao raspada kao i okupljanje srednje generacije takmičara
koji su kasnije postali stubovi kluba. Njegovi učenici bili su iz
te generacije Nebojša Marić, Miloš Lukić, Dragoslav Pajić, Snežana
Kostić i Ljubiša Gajić, ljudi koji su po završetku karijere preuzeli
vođenje kluba i sa velikim uspehom vode ga i danas.
Miodrag
Starčević radi kao trener bacača kladiva od 1983. godine do danas
i za to vreme je ostvario čitav niz vrhunskih rezultata. Odgajio
je nekoliko državnih reprezentativaca i jednog državnog rekordera
a klubu je doneo veliki broj titula prvaka Jugoslavije u svim kategorijama.
Mića sa velikim uspehom radi i danas u klubu i predstavlja jedan
od stožera atletike u Jagodini.
Ljubiša
Gajić je kao jedini profesionalni trener radio u klubu u periodu
od 1987. do 2002. god. i za to vreme izuzetno unapredio stručni i
organizacioni rad u klubu. On je u ovom periodu odgajio desetoro
državnih reprezentativaca i troje prvaka Balkana a dve njegove takmičarke
učestvovale su i na najvećim svetskim i evropskim priredbama. Gajićeve
atletičarke Marina Filipović, Irena Vidojević, Marija Pavlović, Jelenka
Ilić, Ivana Jovanović i Olivera Ranković postavile su šest seniorskih
i 22 juniorska državna rekorda. Veliki doprinos Gajić daje i kao
član Međunarodne federacije atletskih statističara kao ekspert za
istoriju jugoslovenske atletike.
Ogromna
je lista ostvarenih uspeha i pobeda u pomeutom periodu. Ipak, da
pomenemo najbolje: Marina Filipović je perjanica generacije i najbolja
sportistkinja Jagodine uopšte. Državni reprezentativci Irena Vidojević,
Zoran Milanović, Dragana Mišić i Nela Jovanović donosili su medalje
sa prvenstava Jugoslavije a zapažene uspehe i visoke plasmane na
saveznom nivou ostvarivali su i Biljana Rakić, Danijela Todorović,
Pegi Dvoršak, Dejan Stojanović, Gabrijela Markuš, Jasmina Ranković,
Kristina Đorđević i drugi.
U
poslednjoj deceniji XX veka klub je radio u najtežim uslovima od
kako postoji. Raspad Jugoslavije, ratno stanje, sankcije i neverovatan
pad standarda vratili su nas mnogo godina unazad. Potpuna neizvesnost
finansiranja i nemogućnost nabavke kvalitetne sportske opreme sveli
su klub tih godina na svega tridesetak takmičara a višegodišnja zabrana
izlaska naših takmičara van zemlje odnela nam je čitavu generaciju
veoma darovitih takmičara. Olivera Ranković, Ivana Jovanović, Dejan
Stojanović, Anđelka Almažan, Dejan Košanin, Danica Milošević, Aleksandra
Jaćimović i drugi bili su državni prvaci i rekorderi ali nikada nisu
imali prilike da obuku plavu majicu državne reprezentacije. Razočarani,
jedan po jedan napuštali su atletiku.
Treba
reći da smo punih pet godina u tom periodu živeli bukvalno bez ijednog
dinara dotacija, a preživeli smo isključivo zahvaljujući neverovatnoj
upornosti starih članova kluba kao i pomoći jagodinskih preduzeća,
uglavnom privatnih. U tom pogledu treba posebno istaći Radeta Miloševića
koji je puno pomogao svojim sredstvima kao i Boška Zdravkovića koji
je klubu obezbedio najveći deo novčanih sredstava.
I
pored katastrofalne finansijske situacije i naglog smanjenja
broja takmičara, klub je zadržao kvalitet, što je veoma bitna činjenica.
U prilog tome govore sledeći podaci: Marija Pavlović je, posle
Marine
Filipović, druga naša takmičarka koja je nastupala na svetskim
i evropskim prvenstvima a bila je i evidentan kandidat za Olimpijske
igre u Sidneju 2000 god. Jelenka Ilić je bila seniorska prvakinja
Balkana u sedmoboju, a u državnoj reprezentaciji nastupali su
Mila
Savić, Biljana i Marija Mitrović, Ivan Arizanović, Marjan Pavićević,
Borko Antonić,
Živadin Milenković, Zoran Milanović, Dušan Antić, Marko Jovanović,
Dejan Bogićević i Radivoje Tasić kao poslednji u nizu jagodinskih
reprezentativaca. Dugačka je lista državnih prvaka u ovom periodu
a za ove uspehe pored već pomenutih trenera zaslužni su i Konstantin
Šipoklijev, bugarski stručnjak koji je dve godine proveo kod
nas kao i Milisav Stanojčić iz Šapca.
Početak
XXI veka doneo je velike lomove u celom našem društvu pa je tako
došlo do previranja i u našem klubu. Pre dve godine povučeno je nekoliko
veoma loših poteza, između ostalog ukinuto je i radno mesto profesionalnog
trenera a potpuno su zanemarene selekcije novih takmičara što je
rezultiralo znatno slabijim rezultatima. Ipak, stvari su brzo ponovo
dovedene u red tako da danas imamo potpuno novu generaciju u klubu
a među njima i nekolicinu veoma darovitih mladih atletičara među
kojima se posebno ističu Ivan Lukić, državni
prvak u bacanju kladiva za mlađe juniore i pionire, Stefan Milojković,
dvostruki državni prvak u konkurenciji mlađih pionira kao i juniorski
vicešampioni države Bojana Mihajlović u bacanju kladiva i Miloš Simić
u preponskom trčanju. Blizu vrha su i Marko Nikolić, Dijana Vukomanović,
Mina Arsić, Stevan Marić, Jelena Miščevi} i drugi. U ovoj, jubilarnoj
godini, kroz klupske selekcije prošlo je oko 150 dečaka i devojčica
a na proleće naredne godine uradi}emo još jednu veliku selekciju
čime }emo znatno omasoviti klub {to je prioritetan zadatak u narednom
periodu.
Na
kraju, dozvolite mi da vam prezentiram kratak zbirni bilans našeg
rada za proteklih 45 godina:
-
kroz klub je prošlo preko 5.ooo mladića i devojaka od kojih su mnogi
danas ugledni lekari, ekonomisti, pravnici, inženjeri a njih desetoro
su profesori fizičke kulture;
-
naši takmičari nastupili su do sada na 2.960 takmičenja u zemlji
i inostranstvu, i to u 27 zemalja sa četiri kontinenta. Jagodinski
atletičari imali su prilike da se takmiče, između ostalih, i u Njujorku,
Pekingu, Moskvi, Madridu, Ankari, Parizu, Tokiju, Budimpešti ...
-
muška i ženska seniorska ekipa bili su ekipni prvaci Srbije, ženska
juniorska ekipa dva puta vicešampion Jugoslavije i dva puta ekipni
prvak Srbije a pionirke pobednici Kupa Srbije;
-
na svetskim i evropskim prvenstvima nastupale su Marina Filipović
i Marija Pavlović;
-
na kupu Evrope nastupali su Marina Filipović, Marija Pavlović i Dejan
Bogićević;
-
na svetskom kupu u hodanju nastupio je Živadin Milenković;
-
na prvenstvima Balkana osvojili smo 21 medalju;
-
132 puta naši takmičari stekli su počasnu titulu prvaka Jugoslavije.
Uzgred, osvojili su još i 109 srebrnih i 123 bronzane medalje. U
tom pogledu samo je pet klubova iz sadašnje države uspešnije od našeg
kluba;
-
gornjem bilansu treba dodati 689 medalja osvojenih na prvenstvima
Srbije, od toga je 261 zlatna;
-
36 puta naši takmičari upisivali su svoje ime na počasnoj listi državnih
rekordera i to u pet kategorija. Jedino u muškoj seniorskoj kategoriji
još uvek nemamo državni rekord;
-
klub je dobitnik velikog broja društvenih priznanja od kojih pominjemo
samo nekoliko: Zlatne plakete Atletskog saveza Jugoslavije i Atletskog
saveza Srbije, Oktobarsku nagradu grada Jagodine i "Zlatnu buktinju" Jagodinskog sportskog saveza. Pored toga, naš klub je tri puta bio najuspešniji
klub Pomoravskog okruga u anketi lista "Novi put" dok je Jelenka Ilić bila sportista godine 1996 u istoj anketi.
Uspeha
je bilo zaista mnogo a vremena je malo. Ovo bi u najkraćim crtama
bio istorijat na{eg kluba koji je u XXI vek ušao sa željom i obavezom
da potvrdi teško i zasluženo stečeni renome jednog od najuglednijih
atletskih kolektiva u našoj zemlji. Svima vama koji ste deo sebe
ugradili u Atletski klub "Vožd" želim još jednom da se najtoplije zahvalim i da vam poželim još mnogo, mnogo
uspeha u budućem radu.
(Referat
na svečanoj konferenciji kluba povodom 45-godišnjice rada)
